کلمپ مترها آزمایش خودگرم شدن سنسورهای اکسیژن را بسیار سریع‌تر و آسان‌تر می‌کنند. تنها کاری که باید انجام دهید این است:
1. مطمئن شوید که سیستم اگزوز موتور سرد است.
2. کلمپ متر را روی حالت “جریان DC/ آمپراژ DC” روشن کنید.
3. گیره را در اطراف هر یک از سیم های برق بخاری سنسور اکسیژن قرار دهید (اما نه هر دو). مراقب باشید دست یا ابزار را روی موتور یا اگزوز قرار ندهید
4. موتور را روشن کنید.
5. خوانش را بررسی کنید که باید بین 0.25A تا 1.5A باشد.
برخی از مزایای استفاده از کلمپ متر (در مقایسه با مولتی متر معمولی) این است که سریع تر، آموزنده تر و کمتر مزاحم است، زیرا در عملکرد عادی موتور اختلال ایجاد نمی کند.
اسیلوسکوپ ها ابزار بسیار مفیدی هستند و بسیار کاربردی تر از مولتی متر هستند، اما استفاده از آنها با سنسورهای اکسیژن نیز می تواند چالش برانگیز باشد. معمولاً بهتر است از یک اسیلوسکوپ با باتری یا با ورودی های جدا شده استفاده کنید. اگر وسیله نقلیه ای که بالاتر یا کمتر از ولتاژ منبع تغذیه اسیلوسکوپ شناور است، می تواند جریان قابل توجهی را با هزاران ولت تخلیه کند، به مدارهای خودرو یا یک اسیلوسکوپ آسیب می رساند. دومین چالش هنگام استفاده از اسیلوسکوپ برای آزمایش سنسورهای اکسیژن، در واقع اتصال اسیلوسکوپ به مدار(های) سنسور اکسیژن است که به بهترین وجه با پروب های پشتی انجام می شود. برای استفاده از اسیلوسکوپ بر روی سنسور اکسیژن، باید:
1. مطمئن شوید که ورودی های اسیلوسکوپ شما به درستی از برق گاراژ یا فروشگاه جدا شده است.
2. مطمئن شوید که موتور سرد است.
3. پروب های اسیلوسکوپ را به خطوط سلولی حسگر اکسیژن وصل کنید (مطمئن شوید که از گیره مرجع/زمین اسیلوسکوپ استفاده کنید). اطمینان حاصل کنید که سیم ها با قطعات متحرک موتور تداخل نداشته باشند.
4. موتور را روشن کنید.
5. نتیجه های سنسور اکسیژن را در حین کار موتور و در طول زمان مشاهده کنید. خروجی سنسور اکسیژن باید در حین گرم شدن موتور کم باشد، سپس به مقدار متوسط مربوط به یک مخلوط “متعادل” افزایش یابد. سنسور مبدل پیش کاتالیزوری معمولاً باید به سرعت بین «قوی» و «ضعیف» در نوسان باشد. خروجی مبدل پس از کاتالیزوری باید بسیار پایدارتر باشد، در حدود سطح “متعادل”. تعداد دفعاتی که سیگنال از میانگین خود عبور می کند یک پارامتر مهم است و هر سیستم (ECM/PCM، موتور و سنسور اکسیژن) دارای تعداد مشخصی از عبور در هر ثانیه است.
6. موتور را خاموش کنید.
7. صبر کنید تا موتور سرد شود.
8. پروب های اسیلوسکوپ را بردارید.
تستر/شبیه ساز سنسور اکسیژن ST05 احتمالا بهترین و ساده ترین ابزار برای بررسی سنسورهای اکسیژن است. ST05 به سنسورهای اکسیژن آسیب نمی رساند و دارای گیره های مخصوصی است که می توان آن ها را روی فلز در معرض گیره قرار داد یا برای سوراخ کردن سیم های سیگنال (در مواردی که قابل قبول است) استفاده کرد.
1. مطمئن شوید که موتور سرد است.
2. سیم های تست ST05 را به خروجی های سنسور اکسیژن وصل کنید. ST05 در صورتی که اتصال نادرست مانند عدم اتصال، اتصال به سیم های بخاری یا قطبیت معکوس را تشخیص دهد (از طریق نمایشگر الفبایی در سمت راست خود) به شما اطلاع می دهد.
3. موتور را روشن کنید.
4. نمایشگرهای ST05 را با گرم شدن موتور و به مرور زمان مشاهده کنید. خروجی سنسور اکسیژن (نمایش داده شده در نوار سمت چپ در ST05) معمولاً باید کم شروع شود و با گرم شدن افزایش یابد. وقتی موتور گرم است، می‌توانید «شمارش متقاطع» را در صفحه نمایش سمت راست ببینید. تعداد دفعاتی که سیگنال از میانگین خود عبور می کند یک پارامتر مهم است و هر سیستم (ECM/PCM، موتور و سنسور اکسیژن) دارای تعداد مشخصی از عبور در هر ثانیه است. نتیجه خروجی سنسور مبدل پیش کاتالیزوری معمولاً باید به سرعت بین «قوی» و «ضعیف» در نوسان باشد. در حالی که خروجی مبدل پس از کاتالیزوری باید بسیار پایدارتر باشد، در حدود سطح “متعادل”.
5. موتور را خاموش کنید.
6. صبر کنید تا موتور سرد شود.
7. سرنخ های تست ST05 را بردارید.
به طور خلاصه، ST05 می تواند به اندازه یک اسیلوسکوپ در مورد یک سنسور اکسیژن در موتور در حال کار اطلاعاتی را در اختیار شما قرار دهد، در حالی که هزینه کمتری دارد و استفاده از آن بسیار آسان تر است.
